Af ávöxtunum skuluð þér þekkja þá.

Innan Landsbankans er til fyrirbæri sem nefnt er íslenski lífeyrissjóðurinn. Ég gerðist sjóðsfélagi þegar ég byrjaði séreignarsparnað. Ég fékk reglulega hvatningu frá bankanum um ágæti ávöxtunar þessa sjóðs án þess þó að prósentureikningur fylgdi sérstaklega. Í júnímánuði í fyrra missti ég starf mitt vegna gífurlegs samdráttar á fasteignamarkaði. Ég leysti út lífilfjörlegan sparnað í peningabréfum sem ég átti í þessum banka. Lifði á honum fram eftir sumri. Í byrjun september hugðist ég leysa út séreignarsparnaðinn. Mér var tjáð að það væri ekki hægt nema á síðasta degi mánaðarins. Furðuleg regla fannst mér en gekk frá því við bankann að aurarnir yrðu lagðir inná reikning minn þann 30. september. Þegar það hafði ekki gengið eftir um þrjúleitið gerði ég mér ferð í bankann. Eitthvað hafði farið úrskeiðis í kerfinu og mér var sagt að því miður yrði ég að bíða til 31. október. Punktum og basta. Fyrir miðjan október féll Landsbankinn. Einhverja aura fékk ég í lok október og restina síðar. Þegar upp var staðið hafði þessum snilldarstjórnendum sjóðsins tekist að ávaxta aurana mína um ca. mínus 20%. Kannski var það nú bara í samræmi við snilld bankastjóranna og eigenda bankans.  Þegar árinu 2008 lauk var inneign mín í þessum sjóði því kr. 0. En sumir eru enn meiri snillingar en aðrir. Einhverntíma um daginn fékk ég yfirlit frá sjóðnum þar sem gerð var grein fyrir ávöxtun af núllinu mínu hjá sjóðnum frá 1. janúar 2009 til 30. júní sama ár. Og niðurstaðan? Þeim hafði tekist að ávaxta núllið um mínus 4 krónur. Kannski fá þeir nóbelinn í stærðfræði. Ég skulda sem sagt þessum frábæra sjóði 4 krónur. Eins og þið vitið á fólk að borga skuldir sínar. A.m.k. bankarnir ætlast til þess. Líklega verður mér stefnt fyrir rétt ef ég neita að greiða. Ég hefi fengið nóg af snilld þessara manna. Ég hyggst halda upp vörnum.